28.10.2009 roku klasy trzecie uczestniczyły w wycieczce patriotyczno-historycznej do Oświęcimia i Pszczyny. Pierwszy etap podróży wiódł do Pszczyny.

Nie bez powodu jest ona nazywana Perłą Górnego Śląska. To niezwykłe miasto od lat przyciąga turystów swoją malownicza scenerią, bogatą historią, sięgającą początków Polski Piastów. Największą atrakcją jest niewątpliwie Muzeum Zamkowe, będące dawnym zamkiem książęcym.

Dawna magnacka rezydencja, nazywana polskim Wersalem, zaskoczyła nas niezwykłym przepychem. Należy podkreślić, że w Muzeum zachowało się ok. 80% oryginalnego wyposażenia wnętrz z przełomu XIX/XX wieku. Zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli i był przebudowywany. Swój obecny, neobarokowy wygląd zawdzięcza rodzinie hrabiowskiej von Hochberg, w której rękach pozostawał do 1944r.

Pierwsi goście mogli podziwiać skromną wtedy ekspozycję już w 1946 r. Obecnie odtworzone z wielką dbałością o każdy szczegół wnętrza oraz zrekonstruowane na podstawie starych fotografii dekoracje, meble, zegary, lustra, dywany i naczynia zadziwiają i zachwycają.

 Kolejny etap wycieczki zaprowadził nas na największy cmentarz świata - Auschwitz-Birkenau. Oglądaliśmy go podzieleni na cztery grupy. Tak poznawaliśmy wstrząsającą historię tego miejsca.

Obóz Auschwitz stał się dla świata symbolem terroru, ludobójstwa i Szoah. Utworzony został przez Niemców w połowie 1940 r. na przedmieściach Oświęcimia. Od momentu założenia do pierwszych miesięcy 1942 r. pełnił on wyłącznie funkcję obozu koncentracyjnego, czyli miejsca powolnej zagłady, będącej wynikiem celowo stworzonych warunków nieludzkiej egzystencji, przede wszystkim zaś głodu. Od pierwszych miesięcy 1942 r. do października 1944 r. obóz ten, pełniąc nadal  funkcję obozu koncentracyjnego dla więźniów różnych narodowości (od połowy 1942 r. głównie Żydów, Polaków, Cyganów), równocześnie pełnił funkcję największego ośrodka natychmiastowej, masowej zagłady Żydów, przywożonych tutaj w ramach akcji zagłady ludności żydowskiej z całej Europy.

W ciągu niespełna 5 lat istnienia w Auschwitz zginęło, jak szacują historycy, od 1 do 1,5 miliona ludzi. Wśród nich większość, czyli około 1-1,35 mln stanowili Żydzi. Drugą pod względem liczebnym grupą byli Polacy około 70-75 tys., trzecią Cyganie - około 20 tys. Ponadto zginęło w obozie około 15 tys. radzieckich jeńców wojennych i 10-15 tys. więźniów innych narodowości (m.in. Czesi, Białorusini, Jugosłowianie, Francuzi, Niemcy i Austriacy).

Z uwagą i skupieniem odwiedzaliśmy kolejne baraki, poznawaliśmy warunki życia więźniów. Niektórych więźniów poznaliśmy z imienia i nazwiska, wiemy, jaki wykonywali zawód. Dowiedzieliśmy się, jak dzielono ich na grupy i jak oznaczano. Jakie były ich dzienne racje żywieniowe i jak wyglądał każdy dzień walki o życie. Widzieliśmy, co po nich zostawało. Gabloty z walizkami, ubiorami, przedmiotami codziennego użytku oraz włosy pomordowanych robiły wstrząsające wrażenie. Szczególne wzruszenie budził los dzieci, który w zasadzie nie różnił się od losu więźniów dorosłych. Tak samo jak dorośli cierpiały głód, zimno, były wykorzystywane jako siła robocza, karane, uśmiercane, były obiektem zbrodniczych eksperymentów prowadzonych przez lekarzy SS.

Esesmani utrzymywali ludzi przeznaczonych na śmierć w nieświadomości tego, co ich czeka. Mówiono im, że zostaną skierowani do obozu, wcześniej jednak muszą przejść procedurę dezynfekcji i kąpieli. Po rozebraniu się wprowadzano ofiary do komory gazowej, gdzie je zamykano i zabijano gazem - Cyklonem B. Byliśmy w jednej z pierwszych takich komór gazowych.

W hołdzie pomordowanym złożyliśmy kwiaty i zapaliliśmy znicze. „ Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci"- my pamiętamy...